WELKOM OP MIJN WEBLOG

Dit blog is in de loop der jaren veranderd. Ooit ging het vooral over de bibliotheek, nu gaat het meer over lezen en taal. (Wie denkt: de bibliotheek gaat toch óók over lezen en taal, ziet dat anders dan ik.) Ooit werd het elke dag bijgehouden, nu minder regelmatig. Wat hetzelfde gebleven is: opmerkingen zijn van harte welkom.

donderdag 5 maart 2009

Wat ik las 11, vervolg

Het overkomt me maar zelden dat ik moet lachen om een boek. Ik herinner me dat ik ongeveer een jaar geleden tijdens het lezen van Postkantoor van Bukowski gelachen heb. En jaren eerder begon ik tot mijn schrik in de trein hardop te lachen om een scène uit De vlieger van Maarten 't Hart. En dat was het dan wel de laatste tien jaar. Maar merkwaardig genoeg leverde De Welwillenden ook een vrolijk moment op en dat is toch wel ongeveer het laatste boek waarvan ik dat verwacht zou hebben.

Het kwam door dit gedeelte: Aue is met een luxe trein op weg naar een bijeenkomst waar nazi-kopstukken zullen spreken. Hij is uitgenodigd door Dr. Mandelbrod, een oude vriend van zijn vader en een invloedrijk man. Deze Dr. Mandelbrod zit in een rolstoel en heeft naar ik aanneem mede om die reden een aantal assistentes. Aue heeft een eigen coupé in de trein, met een couchette. Hij is bezig zich te wassen als er op de deur wordt geklopt. Hij droogt zich af, trekt zijn overhemd en uniformjasje aan en doet open.

In de gang stond een van de assistentes, haar heldere blik op me gericht, om haar mond de zweem van een glimlach, even subtiel als haar nauwelijks merkbare parfum. 'Goedenavond Sturmbannführer,' zei ze. 'Is uw coupé naar wens?' - 'Ja, helemaal.' Ze bleef me onverstoorbaar aankijken. 'Als u dat wenst,' vervolgde ze, 'zou ik u vannacht gezelschap kunnen houden.' Ik moet toegeven dat dit onverwachte aanbod, geformuleerd op dezelfde onverschillige toon als waarop me was gevraagd of ik iets wilde eten, me enigszins overrompelde: ik voelde dat ik een kleur kreeg en zocht aarzelend naar een antwoord. 'Ik denk niet dat Dr. Mandelbrod het daarmee eens zou zijn,' zei ik tenslotte. - 'Integendeel,' antwoordde ze op dezelfde vriendelijke, kalme toon, 'het zou Dr. Mandelbrod veel genoegen doen. Naar zijn vaste overtuiging moeten we elke gelegenheid te baat nemen om ons ras te bestendigen. Mocht ik zwanger raken, dan zou uw werk daar uiteraard volsterkt geen nadeel van ondervinden: de SS heeft er speciale instellingen voor.' - ' Ja, dat is me bekend,' zei ik.

Aue slaat het aanbod af, met als excuus dat hij erg moe is en het de volgende dag druk zal hebben.






Plaatje hier gevonden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten